The week before. Hoest. Proest. Bulder. Aanhoudend. Snotter. Stem kwijt. Halve kracht. Tweede maal deze winter. Wat een energievreter. I’m not amused. Kan hier niet tegen. De apotheek op het keukenblad biedt nog weinig soelaas.
17 maart. Zaterdagochtend. Koning winter kliert nog steeds. Het sneeuwt. Het is koud. Ik neem een besluit. Ik blijf thuis. Geen C1 in Dordrecht. Geen B1 in Maarssen. Ik bespaar u de krachttermen en tussenwerpsels. Mijn gezondheid. Ik neem het risico maar niet. Zou het de leeftijd zijn? Ik informeer wat mensen. Het moet via app en twitter.
C1. Ik krijg de winst op Tempo en SKF door. Het klinkt overtuigend. Enthousiast wordt geappt dat Fortuna een punt laat liggen. Ik reageer koeltjes: ‘zegt niets, zet Fortuna alleen maar meer op scherp.” De derde wedstrijd blijkt het bewaarheid. Fortuna wint met 6 – 10. Later worden ze kampioen van Nederland. In de strijd om de derde plek verliest de C1 opnieuw. Nu van competitierivaal DVO. 3 – 7. Ik app: “het lijkt of de pijp leeg is.” Ik krijg een bevestiging. Het is voor velen een eerste ervaring op een NK. Toernooivorm. Dat is zwaar. Altijd door. Weinig tijd voor analyse. Weinig ruimte voor emotie. Direct weer focus en concentratie. Er is geen reden voor teleurstelling. De C1 heeft het fantastisch gedaan dit seizoen. Er is een mooie ontwikkeling ingezet. Publiek heeft genoten. Er ging een busladingvol naar Dordrecht om te ondersteunen. Laat het naar meer smaken. Hard blijven werken, willen leren. Over een jaar of zes aan de deur van de selectie willen kloppen.
B1. Ook een busladingvol richting Maarssen. Wat twee teams aan mobiliteit los kunnen maken. Halve finale. Het bijzondere en succesvolle project Havic B1 is de tegenstander. Dit is een zware klus. Het wordt ook een zware klus. Tot 7 – 7 gaat het gelijk op. Dan wordt er een gaatje geslagen door Havic. Bij rust is het 8 – 10. Alles nog mogelijk. Ik krijg door dat het pittig en stevig is. Ik volg via twitter de livescore. Het is een race voor DSC. Volgen, bijblijven, aantikken, druk proberen te verhogen. Havic koestert de voorsprong. DSC mag ruiken aan een gelijke stand. Er wordt ook voor gestreden. Havic houdt DSC echter tot het einde op afstand. 18 – 20. Ik krijg door dat het een goede tweede helft was. Gevochten. Gewerkt. Havic is een sterke ploeg. De B1 eindigt bij de beste vier van Nederland. Dat is niet zomaar een prestatie. Daar mag je trots op zijn. Over vier jaar aan willen kloppen bij de selectie.
’s Avonds. Ode aan delivestream. Via laptop, iPad en mobiel. Simultaan drie wedstrijden. Wat een verloop. Spanning ten top. Bijna bizar. 42 – 40 in Driebergen. So Incredable! Golden goal in Amsterdam en dus derde ronde in Dordrecht. En DVO flikt het bijna. Maar bijna, één doelpunt, is toch play down. De ontlading bij KCC is enorm. Na dit vertoon krijg ik een app van nog zo’n volger: “pfff, nu eerst een Bavaria, wat een spektakel.”
18 maart. Epiloog. Einde seizoen. Ik denk aan de spektakelstukken van gisteravond. Bij DSC is dit geen onbekende ervaring. Spektakel kun je niet altijd hebben, het zat er dit seizoen bij ons niet in. De puzzelstukjes vielen niet goed in elkaar. Op meerdere plekken waren er hobbels, randzaken, tegenslagen. Daar is aan gewerkt maar belemmert een flow. En toch, we hadden ook meer dan voldoende succes. We zitten er niet zo heel ver van af. We spelen volgend jaar met drie seniorenteams hoofdklasse, we beschikken over uitstekende jeugdteams. Daar mogen we trots op zijn. Op korfbalgebied zijn er veel, heel veel mogelijkheden en kansen als je kijkt naar het potentieel.
We zullen de komende tijd wel zaken moeten herijken en vernieuwen. Ik zal er de komende periode meer over schrijven. Een tip van de sluier. Op bestuurlijk vlak. Edwin Mulder en Marcel de Haas hebben aangegeven dat zij zich niet beschikbaar stellen voor de volgende bestuursperiode. Het is Edwins tiende jaar, waarvan vier jaar voorzitter. Ik laat daarbij even de activiteiten bij Sportlust achterwege. Het is Marcels zesde jaar en daarvoor al vele jaren financiële ondersteuning. Ik heb grote waardering voor de inzet van deze mensen, respecteer de keuze. Het zet mij tegelijkertijd ook aan het denken. De koers en ambitie is er wel. #DSCtotindepuntjes loopt maar het gaat te traag. Er valt dus, zoals altijd, nog veel te winnen op de juiste cultuur, communicatie en bijdrage. DSC is toe aan nieuwe mensen, een nieuwe organisatievorm en nieuwe leiders om de toekomst van DSC verder vorm te geven. De challenge voor DSC. En de voorzitter? Die is bereid nog twee jaar aan boord te blijven om aan dit proces te werken. Dan heb ik een mooie leeftijd bereikt om DSC op een andere wijze te ondersteunen….. Ik hoor Tom Waits. Schuurpapierstem. Hij kan er mee zingen, ik niet. ‘New Coat of Paint.’ Vanmiddag maar eens met de coaches van de C1 en B1 bellen en hen complimenteren.
To be continued.