21 december. Kortste dag. Donkere dagen voor kerst. Het regent. Ik twijfel. Waar te starten? Maar vier wedstrijden. Jeugd vrij. Remi. De E2. Naar Heeze. Eymerick. Leuke club. Ruime winst. Goed gedaan kids.
En ‘Un, Deu, Trois.’ Allemaal tegelijkertijd. Eindhoven. Harderwijk. Zwolle. Tjeempie. Keuzestress. Slechts eentje kan er goed in het verslag komen. Ik kies voor honderdtweeënzestig kilometer. Overijssel. De Fundatie. Herman Brood. Thorbecke. Zwolle. De moeite waard. Alhoewel ik vandaag niet verder kom dan een sporthal zonder cirkel bij de korf. Strange.
Ik mis dus drie. Ze verliezen. Avanti. 19 – 21. Meer weet ik niet. Sorry drie. Eigenlijk verdienen jullie wat meer ruimte in mijn blogs. Jullie leveren het hele jaar al prima prestaties. En sommige meer dan alleen op het veld. Je suis fier.
Ik mis ook het tweede. Vooral helft twee. Vijfentwintigmaal gescoord. Spektakel? Moet wel. De teller stopt bij 24 – 33. Score boven de dertig. Overtuigend.
Onderweg. Tijd om na te denken. Australische playlist. Midnight Oil. Seekers. Men at Work. INXS. Zelfs Bee Gees. Bezemer begrijpt het wel. 2019…..Ik mocht afgelopen week al driemaal optreden. Dus hier laat ik het. En. Er is een heel goed verhaal. DSC 2.0:
Wij zijn DSC, wij zijn Brabants, wij zijn de trots van het zuiden. Wat hier gebeurt kan alleen bij ons. Ambities, goede opleiding van onze spelers, hoge prestaties en jarenlang staan onze jeugd- en seniorenteams aan de top van Nederland. We spelen én winnen Nederlandse Kampioenschappen, promoveren naar de Korfballeague en Ereklasse en we leveren internationals aan verschillende Nederlandse jeugdteams. Maar dit gebeurt niet zomaar, zeker niet. Dit alles is gebouwd op een basis van binding, betrokkenheid en authentieke Brabantse gezelligheid.
DSC gaat verder dan ambities en prestaties. DSC bouwt op binding en betrokkenheid en bouwt net zo sterk op haar breedte- en G-korfbal als op de top. DSC is Jong én Oud. DSC is alles samen. Zoals onze DSC’ers het zelfs beschrijven: ‘Het is thuiskomen op een plek voor iedereen’.
Het winnen van finales, het verliezen van finales, jaar in jaar uit mee op kamp, rood-zwarte massa van supporters, kampioen worden in de jeugd, je eerste wedstrijd bij de kleintjes, of de eerste wedstrijd van jouw kleintje, mee oplopen met het 1e, playbackshows, Halloween, high-fives van clubiconen na een gewonnen potje.. Maar helaas kent DSC ook het verliezen van mensen van de club… Emotie bindt…
Kortom, DSC maakt vriendschappen, DSC maakt herinneringen.
Binding is de motor. En wij denken dat het ervoor zorgt dat iedereen die zich met DSC verbonden voelt een bijdrage wil leveren aan de club. Ieder op zijn of haar manier, op het veld, in de kantine, bij activiteiten, het jeugdkamp of op technisch of tactisch vlak. Binding maakt goede vrijwilligers. Hierdoor is er bij DSC altijd iets leuks te beleven. Maar binding zorgt ook voor het gevoel van één familie, ook als het voor iemand even wat minder makkelijk is.
‘Little by Little.’ We stappen vooruit. Zeker in gezelligheid, betrokkenheid, bijdragen. En er is werk. Klaar ben je nooit.
Inmiddels. Parkeerplaats Windesheim. Even zoeken. Ingang? Sparta – DSC. Net gestart. Er zijn nog vier andere supporters. In mijn hoofd? Winnen. We hebben punten nodig. Binnen twee minuten vallen drie strafworpen. Voor DSC. 0 – 3. Dit maak je niet veel mee. Sparta scoort van afstand 1 – 3. Het wordt luid gevierd op de tribune. Daar staan ze tot het einde achter hun ploeg. Gaaf. Maar Sparta kijkt in de negende minuut tegen een 1 – 5 achterstand aan. Jelmar Brouwer en Maaike Roubos treffen van afstand. In de vakwissel scoort Sparta. Dat zullen ze deze wedstrijd vaker doen. Dat mag DSC zich aanrekenen. Het antwoord van De Wit is een prachtige doorbraak. 2 – 6. Het is gedegen. Niet super. De eerste verdediging van DSC staat uitstekend. Dat geeft de aanval ruimte om het verschil op zes te brengen. Dat verschil blijft mede staan door scores van Anne de Kok. In de laatste minuut kan het verschil naar acht. Maar. DSC slordig. Ongeconcentreerd. Laat Sparta ontsnappen. Ze scoren nog tweemaal. 8 – 13 rust. DSC veel beter. En toch ben ik niet rustig. We lieten al vaker een ruime voorsprong uit de handen glippen.
Tweede helft. DSC scherp. DSC sprint. Minuutje of drie. 10 – 18. Het wordt stiller in de zaal. Het verschil. Na tien minuten. Tien. Afmaken. Doorgaan. DSC komt ook niet meer in gevaar. Maar toch. Het wordt achteloos, door elkaar, kladderig, knoeierig, nonchalant, onzorgvuldig. Dus slordig. Fouten. Concentratieverlies. Ze gaan een paar keer door de schotklok. Ook omdat Sparta zich vastbijt. Spelers laten zich wat verleiden tot irritaties. De eenheid is zoek. En dat is juist een DSC wapen. Sparta knokt zich terug. Maakt de stand op 20 – 26 dragelijk. Wel mooi. De invalbeurt en entree van Koen Spoor. DSC wint terecht. Veel beter. Maar het verschil had groter moeten zijn.
Onderweg naar huis. INXS klinkt. ‘Original Sin.’ Film terug. Laatste twintig seconden. Jaune. Giallo. Gelb. Yellow. Flavo. Welke taal dan ook………Caramba. Hoe voel ik me? Boos. Verdrietig, Verontwaardigd. Op wie? Betrokkene? Scheids? Team? Wat was er eigenlijk allemaal aan de hand? ’s Avonds zag ik bij Fortuna – DVO. Meerkerk torpedeert zijn tegenstander. Groene kaart. Vijf minuten. Klaar. Hier wordt doorgeschoten na een fluitje. Bij 20 – 26. Geel. Grote gevolgen. De regeltjes. Het klopt allemaal wel. Waarschijnlijk. En toch. Is this justice? We moeten het er mee doen. Shit. Klote. Dom. Wakker blijven. Laat dit niet gebeuren.
In mijn playlist verschijnt ineens Slade. Een happy: “Merry Christmas Everybody.’ Ik word weer vrolijk. We hebben de punten. De winst is dik verdiend. Het was een mooie, leuke eerste seizoenshelft. Geniet van de kerstdagen. Als je het niet kunt missen. Korfbal Challenge. Jeugd. Maar ook Robbe in TeamNL. De beste wensen voor 2020.
Tot 4 januari 20.00 uur. Nieuwjaarsreceptie.