In 1988 gingen wij op vakantie naar het toenmalige Joegoslavië, het mooie land van Tito. Met de bus. Op de Duitse autobahn werden we vergezeld door een horde andere bussen. Geen vakantiegangers maar supporters van het Nederlands Elftal. Op weg naar München waar een dag later de finale van het EK tegen de Sovjet-Unie zou worden gespeeld. Wij waren net op tijd op de plaats van bestemming om op TV Nederland Europees kampioen te zien worden. In goed gezelschap ook. Een stel uit Dordrecht. Zaten naast ons in de bus. Bleken ook korfballers te zijn. Een vriendschap was geboren in een prachtig land. Saillant detail: Na de vakantie speelden we de eerste wedstrijd van de competitie tegen Zwervers, uit Dordrecht. Directe tegenstander? Precies. Wie er won? Niemand. Gelijkspel. Prima basis om ook in 1989 weer samen af te reizen naar het land van Tito.
Joegoslavië was toen nog Joegoslavië. In 1991 splitsten Slovenië en Kroatië zich als eerste af. Het begin van een bloedige burgeroorlog waarin elke bevolkingsgroep een eigen land wilde. Bombardementen leidden tot enorm veel slachtoffers en onherstelbare schade aan gebouwen en monumenten. Joegoslavië viel uiteen. Wie er won? Niemand.
De Sovjet-Unie was toen nog de Sovjet-Unie. Na de val van de muur in 1989 brokkelde het communisme af en in 1991 viel de Sovjet-Unie uiteen in verschillende landen, die allen de onafhankelijkheid afkondigden. Chaos, bombardementen en slachtoffers waren in verschillende landen het gevolg. Wie er won? Niemand.
Inmiddels zijn er bombardementen in Oekraïne, het grootste land van Europa. Ruim 30 jaar na dato, waar we ons al niet meer konden voorstellen dat de geschiedenis zich zo zou gaan herhalen. Miljoenen mensen op de vlucht vanwege de oorlog van één man, op missie om de Sovjet-Unie in ere te herstellen. Een oorlog in onze achtertuin. Neem bij Venlo per ongeluk de verkeerde afslag en je bent er zo. Een oorlog waarvan de gevolgen nog niet zijn te overzien. Ook hier in Nederland niet. Wat dat betreft zou je bijna terugverlangen naar de veilige overzichtelijkheid van een lockdown. En wie er gaat winnen? Ik denk niemand.
Waarom schrijf ik dit? Het is toch een blog van een voorzitter van een korfbalclub? Wat heeft dit met DSC te maken? Misschien wel niks. Misschien wel alles. Misschien wel het besef dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we vorig weekend in alle vrijheid het mooiste feest van het jaar mochten vieren. Dat je ergste vijand hooguit dat laatste biertje of die ene aerosol was, waardoor je nu met kop- of keelpijn en twee streepjes op je sneltest in isolatie zit. En dat je na dit weekend weer gewoon je sporttasje inpakt om te gaan trainen. En volgend weekend weer volle bak competitie. Maar dus ook het besef dat in onze achtertuin een oorlog woedt en wij als DSC met onze gedachten bij de Oekraïners zijn. Komende woensdag vergaderen we in de nieuwe bestuurssamenstelling. We zullen dan bespreken wat we hierin als club willen betekenen. Ideeën zijn uiteraard van harte welkom.
En over bombardementen gesproken: DSC tegen Pernix nog gezien? Wie er won……….?
Fijne zondag
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC