Ik wend me tot Goethe: “In der Beschränkung.....” Noodzakelijk. Zoveel verhalen. Touch Too Much.
Zaterdag. Half zes. Bestuurskamer. Voorzitter. Vier spelers. Intimiteit. Biertje. Bloemen. Er was geen ruimte voor publiekswissels. De wedstrijd. Too close. Dat ging dus niet. Afscheid met feestende tegenstanders? Lastig. Past niet. Jan Knollema. Return voor een seizoen. Nu echt een slot? Lotte van Montfort. Overstap naar Dalto. Voor DSC jammer. Ze ontwikkelde zich dit seizoen steeds meer als aanvallende dame en stabiele kracht. Ambitieus wil ze zien of ze een stap verder komt in een andere omgeving. Als dat het gevoel is. Dan ook doen. Anders blijft het knagen. Ik waardeer het talent. Hoop dat die ooit ervaren bij DSC terugkeert.
De andere twee. Roots. SDO en PSV. Iconen. Bij DSC. Marloes Veenstra. Jonathan Verhulst. Ze maakten deel uit van een zeer succesvolle generatie. Werden groot bij DSC. Beide blessure gehad. Het wierp ze terug. Lange revalidatie. Hard gewerkt. Soms in eenzaamheid. Teruggevochten. Geïnvesteerd. Tegenslagen overwonnen. Echt weer op niveau. Andere carrières. Het vraagt tijd en aandacht. We gaan dit missen. Jonathan. Rots. Reus. Beer. Rebound. Duizenden duels. Verbeten. Springen. Duwen. Strijden. Master in de korfzone. Kansjes scoren. Legendarisch. De duels met Reigersberg (destijds) Avanti. Tjonge, wat een power van die twee mannen. Genieten. En Marloes. Seconden voor tijd. Play off. Wageningen. Scoren. Het doelpunt ging viral. De zaal ontplofte. DSC ontplofte. En seconden voor tijd. Amsterdam. De eerste punten in de league. Daarna. Het drama. Op de training. Het knapte…Blessure. Operatie. Einde league. Weg droom. De weg terug. Lang. Lang. Lang. Ook mentaal zwaar. Respect. Nu echt weer op oud niveau. Een seizoentje extra. Zou van mij zeker mogen. Het zit er niet in. Ze eindigde haar carrière gisteren met een van die vele verbeten en indrukwekkende duels tegen Jeanine Marijs. Voor die duels kwam je alleen al naar de wedstrijd.
Onze dank is groot voor deze vier coryfeeën. En de wedstrijd? Hmm. Tja. DSC – TOP. Inzet kampioenschap. Ik verklapte het al. TOP heeft het feest. 11 – 13. Weinig spektakel. Wel spanning. Een gevecht. Stevig. Pittig. Slopend. TOP opent de score. Zet de toon. Eet DSC op. Klauwt erin. ‘Take It To The Limit.’ Het mag. De ruimte wordt toegestaan. DSC onder zware druk. Echte aanvallen. Nee. Het duurt. Eindelijk. Vijfde minuut. Timo de Wit. 1 -1. Duels nog scherper. DSC mist een stip. Robert Roubos geblesseerd. Krabbelt op. Dertiende minuut. 2 – 1. Weer een stip. Jonathan Verhulst scoort een minuutje later. DSC komt een beetje los van de druk. Negentiende minuut 4 – 2. Slechts voor kort. Vijf minuten later. 4 – 5. Weer de Wit. 5 - 5. TOP pakt echter door naar 5 – 8. Heeft de overhand. Net voor rust 6 – 8. TOP beloont zichzelf door opslag van rust de marge weer op drie te brengen.
De doelpunten zijn schaars. Super defense. Vooral die van TOP. DSC heeft veel tijd nodig voor een kans. De rebound is een probleem. Veel aanvallen die na een schot eindigen.
Tweede helft. Nog meer een verdedigend gevecht. Tot op het bot. Met alles wat er in zit. Zeven minuten droogte. De 6 – 10 valt. Timo en Marloes verkleinen de marge. Nog vijftien minuten. Jonathan Verhulst. Strafworp. Spanning terug. 9 – 10. Twintigste minuut 9 – 11. Drieëntwintigste minuut. 10 – 12. TOP houdt knap de enorme druk vol. Dat geldt ook voor DSC. Zevenentwintigste minuut. Vrije bal. Lotte van Montfort. 11 – 12. Nog drie minuten. Wissels volgen. Er zijn wel mogelijkheden. Maar geen 12 – 12. Als TOP de 11 – 13 maakt breekt het. TOP kampioen. Wit rode supporters overspoelen het veld. De Zeeuwse vlag in top. Op basis van de wedstrijd. Verdiend.
Voor DSC balen. Toch complimenten. De opdracht dit seizoen was teamgeest herstellen, plezier terugvinden en weer gaan presteren. In deze missie is het team en de scheidende trainers Wouter Blok, Erik Luijk en Rick van Luijt zeker geslaagd. En in beide competities tot de laatste dag meegedaan. Geen prijs, toch winst.
De nederlaag van DSC. Een domper….tje. Maar eerder op de dag. Fantastica. Bellissimo. De A1. Play off. Tegenstander. DOS’46. Nijeveen. Ploeg in flow. Veel lengte. Fysiek sterk. Supporters hadden het veld versierd. Bij het oplopen rook en vuurwerk. Sfeertje. Als opbouw naar een wedstrijd mooi. Het moet spelers een kick geven. DSC staat direct uitstekend. Neutraliseert de rebound van DOS’46. Fabio van der Elzen opent met twee scores. Renske Relou scoort de derde. We zijn drie minuten bezig. Achtste minuut. Daan van Montfort. Vrije bal. 6 – 2. DSC consolideert deze voorsprong tot de vijftiende minuut. Daarna. Sprintje. 12 – 6. DOS’46 richt zich op. 12 – 8. Het wordt steviger. Opeens. Incident. Twee kaarten. Ik denk: ‘laat je niet verleiden tot fysiek spel, dan wordt het lastig.’ Knap dat DSC de rust en concentratie op eigen spel terugpakt. Rust. 13 – 9. Terecht. DSC is beter.
Na rust. Het gaat snel. Ik krijg het niet bijgeschreven. Binnen vier minuten. 15 – 11. DOS’46 probeert aan te pikken. DSC heeft echter steeds een akelig zuiver antwoordt. Tygo Brink, Atalanta Koolen en Anne van Kemenade laten dat een aantal maal zien. Zesenveertigste minuut. De regen daalt inmiddels neer. 20 – 14. Nog tien. Een marge die vertrouwen moet geven. DSC laat zich ook niet verrassen. Bij DOS’46 gaat de kaars uit. Stuk gespeeld. Tactisch een sterk DSC. Het feest kan los bij 25 – 17. Uitbundigheid. Prachtig voor Dana en Ewald. Formidabele prestatie van de ploeg. Volgende week. The Final Countdown. De bus in. Op naar de Lier. Tegenstander DVO. Verliezend zaalfinalist.
E in tutto questo spettacolo. Winst voor de A2 maar toch degradatie. Mooie winst van de B3. Puike tweede helft. D4 verloor en de E1 liep trots rond in kampioenshirtjes.
Rond zeven uur. TOP in de bus gefeliciteerd. Ik nodig ze uit voor een liedje in deze blog. Ze komen luid zingend met ‘kampioenen, kampioenen, kamp, kampioenen.’ Ik dacht meer aan ‘Simply The Best.’ Achter de bar, in de keuken is ook een topprestatie geleverd. Klasse. Het is aangenaam weer. De mensen staan buiten. Drinken wat. Kletsen wat. Het is gezellig. Het was druk. Dit soort wedstrijden trekt veel korfballers. Het doet DSC goed. Dit heb je nodig. Ik ga richting huis. Lange dag geweest.
In de auto. Geen hard rock, folk, blues of pop. Cavalleria Rusticana. Mascagni. Even de indrukken van mij afspoelen. Wat heerlijk zo’n dag. Beleving. Passie. Spanning. Vreugde. Teleurstelling. Weemoed. Sfeer. Plezier. En het is nog niet klaar. Die A1. Ze zetten ons in de verlenging. Wonderful experience voor ze. Belangrijk voor de club. Anne van Kemenade zei het me mooi toen ik ze herinnerde een tête-à-tête vertrouwensgesprekje van een aantal jaren geleden: “als we over een jaar of zes nog allemaal korfballen kunnen er nog mooie dingen gebeuren.” Ik houd van zo’n ambitie en droom.
En een droom heb ik ook voor woensdag. Ledenvergadering. Beste leden, ouders. Actie. Erbij zijn. We willen zo’n dagje DSC nog heel vaak meemaken en vasthouden. Dan moeten we wel achter de koers gaan staan die woensdag voorbij komt. Dan moeten de schouders er onder.
P.s…..Na de wedstrijd. Even eenzaam. In de dug out. Balend. Te fanatiek om zich bij een nederlaag neer te leggen. De verzorger. John Smits. Ook voor hem zijn laatste ronde. Thank You For The Music.