Het was bijna kerst. En het was best wel koud. De hond trok zich daar niet zo veel van aan. Die zocht in het bos naar sporen van iets dat tot kerstmaaltijd zou kunnen promoveren. Hij trok z’n jas nog eens extra dicht en zette z’n muts recht. Hij vervolgde de route, waarvan hij aan het begin had gezien dat deze vijf kilometer lang was. Een uurtje doorstappen dus. Hond blij en voor hem een mooie gelegenheid om het voorbije jaar nog eens te overzien.
En wat voor een jaar. Gestart in de lockdown. Er was bijna niks. In ieder geval geen korfbal, geen trainingen, geen wedstrijden, geen ontmoetingen, geen activiteiten, geen supporters, geen feest…. geen DSC. In die tijd had hij zich wel zorgen gemaakt. Zou het DSC-fundament stevig genoeg zijn om terug te kunnen keren naar het ‘oude normaal’? Wat had hij een hekel gehad aan de uitdrukking ‘het nieuwe normaal in de anderhalvemetersamenleving’. Bij de Dikke van Dale hadden ze dat laatste woord ook nog eens verkozen tot woord van het jaar 2020. Op zijn laptop kwam er gelukkig nog een dikke rode streep onder te staan. ‘Onbekend woord’ en ’geen suggesties` zei Word. Hij kreeg de optie om het toe te voegen aan de woordenlijst. Hij weigerde.
Toch werd het beetje bij beetje wel weer normaal. De lockdown deed waar op werd gehoopt. Het aantal besmettingen liep snel terug. Vaccins en snel-testen deden de rest om heel voorzichtig uit de lockdown te komen. Los van de korfbal-league werd echter in de zaal niet meer gekorfbald. Gelukkig had het KNKV een wijs besluit genomen om de overige competities niet meer te laten starten en lekker naar buiten te gaan. Dat hadden ze bij DSC snel opgepakt. Nog wel koud maar daar leek niemand last van te hebben. Bovendien was het fijn dat ook senioren weer met elkaar mochten trainen.
Met het aanbreken van de lente werd de veldcompetitie vrijgegeven, mét publiek én met een clubhuis dat open mocht. Nog wel met dezelfde richtlijnen als in het jaar daarvoor maar we waren er weer. Dat had mooie momenten opgeleverd. Links en rechts werd een kampioenschap gevierd en het eerste team promoveerde zelfs naar de Ereklasse. Een kamp in België bleek net iets te veel van het goede maar het was de kampcommissie gelukt om op de eigen accommodatie een prima alternatief te bedenken voor alle kinderen van DSC.
De zomer brak aan, waarin steeds duidelijker werd dat het virus werd verslagen. Dat deed iets in de samenleving. Mensen hadden genoeg van alleen. Samen, vooral samen, werd de norm. Dat hadden ze bij DSC ook gemerkt. Veel nieuwe leden, vooral in de jongste jeugd. En er waren geen restricties meer. De wereld was weer open, inclusief restaurants en kroegen. Ook de gezelligste kroeg van de Vijfkamplaan draaide weer full-swing. De nieuwe accommodatie was dan wel de zomer daarvoor opgeleverd, het voelde nu pas als echt nieuw. Ondertussen waren kleedkamers en toiletten gerenoveerd. De plannen voor een facelift van het clubhuis werden in oktober door bestuur en ledenvergadering goedgekeurd.
Alsof het nooit anders was geweest: bedrijvigheid aan de Vijfkamplaan. Vier avonden vol met trainen en op vrijdag vaak een activiteit voor de jeugd. Hoewel Zoom en Teams tijdens Corona dé oplossing waren geweest om elkaar te ontmoeten, was die plek inmiddels weer veroverd door het clubhuis. Daar vonden de gesprekken en ontmoetingen plaats. De donderdagavond werd in ere hersteld. En hoe? Ook de Beach-volleyballers hadden het gemist. De pub-quiz van begin november had maar liefst 150 deelnemers getrokken. Hij baalde er nog wel van dat ze weer tweede waren geworden.
Inmiddels was het dus december. De zaalcompetitie was al een paar speelweekenden op weg. DSC had er twee zaterdagen opzitten met thuiswedstrijden van het eerste. Startend met de allerkleinsten, met papa’s en mama’s, opa’s en oma’s op de tribune en zo door naar de avond. De crew was weer in ere hersteld, banners in de gang, spandoeken in de zaal, de Ria- en Hanny special in de keuken, het team van de week, de supportersclub, bezoekers van ver buiten Eindhoven, genietend van de wedstrijden en de sfeer. Daarna in het clubhuis………. het dak eraf.
In datzelfde clubhuis was gisteren het kerstdiner geweest. Volledig uitverkocht. De sterrenkoks van DSC hadden alle opgespaarde passie van twee jaar tot uiting laten komen in een explosie van geur, smaak (bij de meeste bezoekers inmiddels weer hersteld) en beleving. Met uiteraard het Grand Dessert als finale. Een mooie finale van een jaar dat van start was gegaan in een dikke mist met weinig zicht. Echter, nadat die mist was opgetrokken, kwam er volop ruimte voor de zon en bloeide DSC als nooit tevoren.
Zijn telefoon trilde in de zak van z’n jas. Waarschijnlijk een berichtje. Hij pakte zijn telefoon….. niks. Ondertussen ging het trillen in zijn jaszak door. Vreemd. Hij werd langzaam wakker. Hij realiseerde zich dat hij in slaap was gevallen op de bank. Het boek ‘De meeste mensen deugen’, lag op z’n buik. De hond was al een tijdje met z’n neus tegen z’n been aan het duwen. Dat had hij gevoeld. De hond vond het tijd om te gaan wandelen in het bos.
Hij trok z’n jas aan, zette z’n muts op……… en realiseerde zich dat hij nog een kerst-blog moest schrijven met daarin een terugblik op 2020.
Hij weigerde.
Fijne dagen en op naar 2021.
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC