1 april. DSC degradeert. Je zou willen dat het een grap is. Maar het is bittere werkelijkheid. Pijn. Teleurstelling. K-gevoel.
Avanti de sterkere. Avanti de betere. Tweemaal. DSC. Verlamd. Woensdag onder de maat. Zaterdag de eerste helft zwak. Achter de feiten aan. De tweede helft strijd. Niet goed. Maar werklust. Dan maar pompen. Het werd ook spannend. Het publiek er achter. Fantastisch. Kolkende Vijfkamp. Maar Avanti had het vertrouwen. Complimenten voor de energie die zij aan de dag legden. Flow. En dan lukt ook veel. DSC krabbelde en dan zit ook veel tegen. Een psychologisch klassiekertje. De felicitaties zijn terecht voor Avanti. Indrukwekkend hoe zij de play-off ronde hebben gespeeld.
DSC. Het liep niet. Na de wedstrijd. Hangende koppen. Begrijpelijk. Frustratie, woede, verdriet, tranen. Verklaarbaar. En daar waren ze: dé Johan Derksen. Soms met Trumpiaanse retoriek. Verhaal halen. Cynisme. Sarcasme. Mening geven. Weten hoe het moet. Maar geen verantwoordelijkheid hebben. Deze voorzitter heeft een stevige huid. Kan incasseren. Ik zie echter hoe mensen in mijn omgeving daardoor stevig geraakt worden, vooral zij die keihard werken voor DSC. Deze ongegeneerdheid? Ongepast.
Lastig. Deze teleurstelling. Het vervaagt de geweldige negen feestjes in de Vijfkamp. De euforie tegen DVO of Fortuna. Het overschaduwt de geweldige prestaties van het tweede. Zij toonden gewoon aan op dit niveau thuis te horen. De kampioenschappen van het derde, vijfde, zesde, de super A1, C2 en E2 en het resultaat van de B1, je zou ze zomaar vergeten.
Het zat niet mee. De affaire van Baggum. Blessures van Kuin, Snel en bovenal Veenstra. Al die wisselingen waren nieuw en legden in relatie met de resultaten druk op de weerbaarheid van de selectie. Het bleek kwetsbaar. Maar ik sta achter, voor en naast ze. Zeker in tijden van tegenslag moet je rijen sluiten. En ja, we gaan uitgebreid evalueren.
League spelen is fantastisch, het brengt veel. Deze degradatie is dan ook voor de ontwikkeling ongelooflijk vervelend. Het heeft consequenties in organisatorisch, publicitair, financieel en technisch opzicht. De degradatie is shit voor DSC. Maar ook voor het zelfbewustzijn van de regio Zuid. En ik geloof dat het ook niet goed is voor de ontwikkeling van de korfbalsport. Volgend seizoen komen zeven van de tien ploegen in de league uit de Randstad. Mooi voor hun. Slecht voor de ontwikkeling van de sport. Maar goed. Wij verzaakten zelf toen het erop aan kwam en we weten dat dit niet had mogen gebeuren.
Vorig jaar. Deze tijd. Feestende massa. Ik kneep in mijn arm. Een droom kwam uit. Sneller dan gedacht. DSC op een wolk. En nu. Een jaar later. Een illusie armer. Een ervaring rijker. Geen reden om lang te treuren. Achter de schermen is het bestuur bezig te investeren in de jeugd. Vooral de jongste jeugd. Zorgen voor versterking van begeleiding van trainers, zorgen voor goede opleiding, zorgen voor binding en werving. Woensdag starten de clinics op basisscholen. DSC moet groeien. En bovenal. De boel met de selectie weer op de rit krijgen.
2 april. Nee, ik had geen rustige nacht. Ik rommel wat op Spotfiy. “In meinem Leben.’ Ik raad het DSC aan. Nena. Vandaag begint de toekomst. Op naar het veld. We staan bovenaan. Er is wat te winnen en te verdienen. En in ‘make the difference’ staat 2019. Dat is het nog niet.
Come on DSC.