Zondagochtend. Start laptop op. Zet thee. Buena Vista Social Club klinkt. Besluit. Eerst kuipplanten verzorgen. Het wordt een warm dagje. Vervolgens. Mooi bericht. André en Mabel gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter. Prachtig. Heel veel geluk samen.
De aanloop. Vrijdagavond. Geduvel. Twee teams incompleet voor het weekend. Discussie over aanvulling. Beste mensen: geen gedonder. Shit energie. We zijn teamsport. Als een team tekort komt en een ander team over heeft volgt aanvulling. At all times. Er gaat geen team incompleet weg. Volgende week is er nog zo’n uitdaging. Solidariteitsprincipe. Oplossen.
Zaterdag. Tropische tempraturen. Bij DSC is het dan lastig je te beschermen tegen de zon. Het brandt over het hele terrein. Aanslag op de vochthuishouding. Soms oververhitting. Extra drinkpauzes. Parasolletjes. Wat is de story.
Aram Brouwers. Not his day. Not at all. Eerste gesprek. Net verloren van Fortis B1. Hij zit er even behoorlijk doorheen. De stugge en gedreven Zeeuwen waren voor de tweede keer dit seizoen een struikelblok. Kruisfinales ver uit beeld. DSC maakte spelerskeuzes ten faveure van de A1. Noodzakelijk. Handhaving is een belangrijkere prioriteit. Het speelde mee. Maar dan nog, het was niet best. Wat rest is incasseren. Tikken op je neus horen erbij. De A1 slaagde overigens in de missie. Versloeg PKC A1. Tweede gesprek. Na DSC 1 – PKC 1. Nog meer teleurstelling. Hij zit geblesseerd aan de kant. Enkel. Het lijkt zwaar. Afwachten. Opbeuren lukt even niet.
De vreugde en het plezier. De D1. 11 – 7 winst op Tiel. Kampioen. Taart, bekers, muziek. Gefeliciteerd. Coaches Niels en Robert tevreden over de ontwikkeling. Wat in de zaal nog niet lukte, lukte nu allemaal wel. Vertrouwen is gegroeid. Knap.
Ik zie een leuk potje bij de E2 tegen OEC E1. Het gaat over en weer en eindigt in 13 – 11 voor DSC. Ik sluit aan bij de laatste minuten van DSC C2 – GKV C1. 3 – 6 achter. Er is onrust, geforceerd. Coach Linda leeft gedreven en onrustig mee. Ik sta achter haar. Mijn wedstrijdje is hierna. Ik fluister haar in: “rustig blijven, spelers hebben niets aan onrust.” DSC begint aan een mooie eindsprint van enkele minuten. Het eindigt in de slotminuut met een 7 – 6 overwinning. Nice.
Nice wordt ook DSC 2 – PKC 2. Veel spelers mutaties. Blessures. Een schorsing. Tjeerd Kooiman en Dennis Snel in de basis. Aan ervaring geen gebrek. Dat is meteen duidelijk. Het initiatief ligt bij DSC. Ze staan aan de positieve kant van de score. PKC heeft een overvloed aan mogelijkheden. Het vizier staat verre van scherp. DSC gaat met voorsprong de rust in. Na rust is de voorsprong 12 – 9. Kansen op vier verschil worden niet verzilverd. PKC countert naar 12 – 12 en neemt initiatief in de score. 12 – 13. Nog een minuut of twintig. DSC heeft echter op elke voorsprong van PKC een antwoord. Om en om gaat het naar de eindfase. 16 – 17. DSC heeft weer een antwoord. Dan 17 – 18. Ik denk: “niet weer een nederlaag van een puntje. Die hebben we al genoeg gehad.” Dat denken de spelers waarschijnlijk ook. 18 – 18. De laatste minuut. PKC in de aanval. Verkeerde keuze en DSC komt in balbezit. Het moment. De bal gaat richting Lotte van Montfort. Ze schiet direct. In de rebound Tycho Brink. Hij heeft de bal en de kans. De scheidsrechter wijst gedecideerd naar de stip. En youngster Brink pakt de verantwoordelijkheid. 19 – 18. Dit is een heerlijk momentje voor het team en de matchwinner.
Bij DSC 1 – PKC 1 ben ik er al snel achter dat het resultaat van twee geen herhaling krijgt. Niet dat DSC weggespeeld wordt maar het surplus aan kwaliteit uit Papendrecht is snel zichtbaar. Veel hoger baltempo, veel schotkracht, veel rebounds en daar waar nodig wordt verdedigend de nodige druk gegeven. Ik kan er ook van genieten. Mooie combinaties, vlot spel, leuke doelpunten. De eerste helft kan DSC nog knap volgen. Met soms ook leuke acties. Zeker die van Robert. Bij rust vier achter. Dat is ook nog na rust. Bij 9 – 13 de blessure van Aram. Het moment dat Luc van de Westelaken, het wordt na de A1, 2 zijn derde optreden in de hitte, zijn debuut maakt in het eerste. Hij neemt ook nog een prachtige score voor zijn rekening. In de laatste minuten slaat kramp echter toe. Dat is het moment om ook Tycho te laten debuteren. Ook zijn derde potje. Het optreden van deze jongelingen stemt mij tevreden. Coach Erik Luijk wisselde op de toekomst. Hun optreden geeft vertrouwen naar die toekomst. Er zijn komend seizoen de nodige mutaties. Maaike en Robbe krijgen hun publiekswissel. Daarvoor is PKC al uitgelopen naar tien verschil. Het freewheelt naar het einde. De teller stopt op 25 – 33. PKC een maat te groot. Ik kan er mee leven. Ik heb mij best vermaakt.
Ver na de wedstrijd komen diverse PKC spelers nog even een hand geven. Een praatje met Kunst en een bedankje voor de ontvangst. Een simpel maar mooi gebaar van een groot speler.
Het was de laatste thuiswedstrijd. Volgende week TOP Sassenheim. Nog zo’n grootmacht. Het tweede kan nog zaken doen. Niet onmogelijk. En het eerste…. We starten met 0 – 0. Niets is onmogelijk. Maar ja…….. Mas que Nada klinkt. Zomer in mei. Mooi weer. Chillen, genieten, beetje denken, even een belletje doen naar Aram en dan mij voorbereiden op komende week: informatiebijeenkomsten als voorzet op de ledenvergadering. Het is gemeld, we staan voor belangrijkere vraagstukken dan degradaties en promoties.
Hasta la Vista, tot van de week.