Afgelopen zaterdag mocht ik een wedstrijd fluiten in een ander district dan Zuid. Dat had alles te maken met het feit dat ik 's ochtends een vergadering van het KNKV had gehad in Zeist en onze competitieleider zo vriendelijk was geweest om een wedstrijd in de buurt te plannen. Hoewel de zon scheen, was het behoorlijk koud, werd er gespeeld op echt gras met hier en daar een kuil en had ik te maken met twee ploegen waarvan een aantal spelers elkaar - en dan druk ik me nog voorzichtig uit - niet zo aardig vond. Kortom; de ingrediënten om er een leuke middag van te maken waren niet echt aanwezig. Vooropgesteld: Ik floot niet één van mijn beste wedstrijden. Mijn insteek bij aanvang is altijd om de duels lekker uit te laten vechten. Mocht blijken dat de ploegen hier niet mee kunnen omgaan, dan ga ik wat strakker fluiten. Kort en goed komt het er op neer dat ik die laatste keuze eerder had moeten maken. Nu deed ik dat te laat waardoor je in moet grijpen op die momenten dat het eigenlijk te laat is en dan heb je het in de ogen van - in iedere geval - één van de teams altijd verkeerd gedaan. Ook het publiek, de reserves en de coaches begonnen zich hier tegenaan te bemoeien. Echter, daar waar de spelers inmiddels in de gaten kregen waarom ik strakker ging fluiten, drong dit niet door tot buiten de lijnen. Anders gezegd: Men ging vrolijk doormet allerlei commentaren,flauwe grappen (ik kende namelijk de meeste al) enverwensingen mijn kant op te sturen. Van een (winnende) coach die op een gegeven moment meer met mij bezig was dan met zijn ploeg, tot een soort van assistent-scheidsrechter die het tot kunst had verheven om - als het weer stil was - mij over een afstand van soms 50 meter van allerlei adviezen te voorzien. Nogmaals, het was niet één van mijn sterkste wedstrijden maar ik durf te stellen dat de ploegen nog veel slechter speelden dan ik floot en wat er langs de kant gebeurde was aan de ene kant lachwekkend maar eigenlijk diep en dieptriest.
Waarom nu dit verhaal? Niet zozeer omdat ik het nu zo spannend vind om mijn vervelende ervaringen als scheids te delen (ik kan het wel hebben, dat hoef ik niet zozeer van me af te schrijven).
Ook niet omdat ik nu ineens als liefste jongetje van de klas vind dat je nooit iets mag zeggen tegeneen scheids (ik heb zelf ook wel eens een wedstrijdje gebald).Maar wel omdat ikvind dat het dus soms over de schreef gaat en niet meer in proporties is.... ook bij DSC!
Even om de zaak in perspectief te plaatsen: We werken inmiddels met het Masterplan Arbitrage. Dat heefttot doelom eigenlijk alle wedstrijden (inieder geval die inhet wedstrijdkorfbal) te laten fluiten door een neutrale, opgeleide scheidsrechter, die in staat is om de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Daar zijn we allemaal bij gebaat. Elke vereniging heeft de verantwoordelijkheid om naar rato het benodigd aantal scheidsrechters te leveren. Zo niet, boetes in gelden punten in aftrekv.w.b. de competitie.Dieboetes zijn niet mild. Dat kost echt handen vol met geld. Voor de beeldvorming: Dithebben we bij DSC (nog) niet voor elkaar. We zijn op de goede wegmaarop dit moment lukt het onze scheidsrechters-coordinator nog steeds nietom dat elke week voor elkaar te krijgen en gaat er een mailtje naar de gedupeerde vereniging of ze het alstublieft zelf op willen lossen. Dan schaam ikme kapot, als voorzitter van de grootste vereniging van Zuid. Ik schaamme echter nog meer als ik soms langs de kant sta bij DSC enhoor wat er zoal geroepen wordt. En daar is wat mij zaterdag gebeurde, nog heilig bij.
Ik ben dan ook van mening dat we bij DSC niet in een positie zijn om ons dit te permitteren. Laten we eerst onze eigen zaakjes maar eens op orde zien te krijgen. Voor dit moment zou ik er voor pleiten om onzeslogan 'Pride of the South',ook richting de scheidsrechter eer aan doen.
Fluit ze!
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC