‘Of er iets was.’ Waar zijn je stukjes? De vraag. Van buiten. Een zij. Jeugd. Spelend bij een andere club. Trigger. Nou uh…Weet je. Mijn inspiratiebron. De wedstrijd. Een prachtige actie. Een dwaling. ‘She’s Not There.’ En. Huidige inspiratie. Boeken. Ik ben bij nummer zeven. Zal anderen niet boeien.
De trigger. Andere club. Is komend seizoen DSC. Er is in de jeugd meer versterking. Voor de A. Voor de B. Uit België. De regio. Van de damescompetitie. Ze willen hun ontwikkeling een impuls geven. Ander niveau. Hoger niveau. We heten ze van harte welkom. Het versterkt de jeugdopleiding. Voor DSC. Belangrijke kurk.
Tegelijkertijd. Ik schreef al eerder. Mobiliteit laat gaten achter. En je hebt niets aan een zwakke omgeving. Op de site van een topclub zag ik een mooi bericht. Ze trekken aan. Maar. De publicatie ging over overstappende spelers. Versterkingen voor clubs in de omgeving. Mooi. Wij zijn zo ver nog niet. Ik adviseerde weleens teleurgestelde, afgevallen en bedankende leden, wat je niet wilt, om over te stappen naar een andere club. Daar kun je wel op je gewenste niveau spelen. Het effect? Uitermate beperkt. Het was DSC of niets. Zoiets zie ik liever anders. Voor het korfbal. Al begrijp ik clubliefde ook. En. Heel belangrijk. Maar soms een blokkade.
Het bericht gaf mij nog een ander hersenspinsel. Wat als we de tweede teams zouden afschaffen? Geen reserve league. Enzoverder. Hoe zouden spelers en speelsters zich spreiden? Welke impuls zou dat geven voor eerste teams in de omgeving? Welk effect zou het hebben op het trainersgilde? Op het korfbalniveau? Verenigingscultuur? Poneer ik een wangedachte? Ik hoor het wel. Maar het zat in mijn hoofd. En ik wilde het kwijt.
En in deze tijd. De druk steeds meer van de ketel. Oudere jeugd mag ook aan de partijvorm. Is de vraag. Wat houden we over van deze tijd? Vallen we terug op het bekende stramien? Of.
Afgelopen weken, zaterdagochtend, op het veld. Kangoeroes trainen daar al. Maar nu ook een hele groep nieuwe kinderen. Variatie in leeftijd. Getraind door veel van onze leden. Chapeau. Daartussenin, sinds zaterdag, een ploeg die partijtjes speelt. Met ouders aan de kant. Op een stoeltje. Op ruime afstand van elkaar. Het is relaxt. Kinderen blij. Ouders ontspannen. Ik vind het geweldig. Convictie. Wat als we dit gewoon volhouden? De competitie voor dit soort groepen anders inrichten. Gewoon in de regio een verenigingsontmoeting hebben. Van alles door elkaar. Familie-uitje. Zelf die wedstrijdjes organiseren. Korfbal. Koppelschieten. Ouders tegen jeugd. Al of niet op een beachveld. Verzin het maar. Niet te strak. Geen eindeloze kilometers maken voor een wedstrijdje. Op plezier ingericht. Maar ook op ontwikkeling. Met een variatie aan goede trainers. En wat wil……doorstromen naar reguliere competities. Toegevoegde waarde? Ja. Ik denk het wel. Op het verenigingsleven. Op de ontwikkeling van sporten. Op binding. Dit zou toch te realiseren moeten zijn met de clubs in de omgeving. Op zaterdag- of zondagochtend van half tien tot elf.
En wat hopelijk zeker blijft: de opgeruimde en schone materiaalruimtes.
Oké. Voor nu. Het is genoeg. Met dank aan de trigger. Ik hoor: "Climbing up on Solsbury Hill." Peter Gabriel. De trigger zal te jong zijn voor deze song. Of ze ‘m leuk vindt? Let me know. Ik klim in ieder geval even mee. Op naar een digitale ledenvergadering. Wat zal dat brengen?
Nice Sunday.