Saturday. Vroege avond. Heerlijk zonnetje. Chill. Mensen relaxen. Drankje. Lenteavondsfeertje. Jeugd schiet balletjes. Arno Schneider en Karin Tamminga melden zich. Rob speechen. Ik zit in mijn cooling down. Het zit niet in mijn hoofd. Zou er geluisterd worden? Iedereen is buiten. Schneider accepteert het niet. Baant naar binnen. Regelt een microfoon. Sommeert een ieder naar binnen. Duwt het praatijzer in mijn hand. Ik open. Beste mensen….. De selectie scandeert springend: “niet te lang, niet te lang, niet te lang….” Woorden volgen. Wat een bizar tombola seizoen. Feliciteer selectie. Feliciteer staf. Complimenteer selectie. Complimenteer staf. De supporters komen los. Kampioen, kampioen, kampioen. Florian, Anouk en Tjeerd passeren. Dennis op de schouders. Het galmt. Het golft. Het kolkt. Dennis bedankt, Dennis bedankt. En Dennis bedankt de supporters. DSC breekt open. Het is dat gevoel van overtuiging. Eenheid. Power. Trots. Het moment is nodig.
Eerder op de dag. Winstpartijen. E1, E2 en E3 kampioen. Puntje voor de D3 en D1. Winst C2. Verlies voor C1, B2, D2, D4, A3. Gebruikelijke schommelingen. Mijn oog valt op de B3. Uit bij OEC. Gewonnen. Gelukkig. Het team heeft een blessuregolf. Incompleet. Kunst en vliegwerk. Steeds invallers zoeken. Die ook zelf moeten spelen. Winst helpt de moraal. Ze verdienen het. Enigszins verrassend voor mij is het verlies van de B1. 22 – 23. SKF. Ook A1 speelt tegen SKF. SKF strijdt voor de laatste kans. Geen beste wedstrijd. SKF vecht, sleept, sleurt. DSC ploetert. Geen beste dag. Rust gelijk. Na rust om en om. DSC lijkt gedurende de tweede helft de wedstrijd te kunnen kantelen. SKF toont karakter. Pakt over. Spanning stijgt. SKF lijkt net voor tijd de winst te pakken. 12 – 14. Luc van de Westelaken in de hoofdrol. Eerst verdedigend. Scores tegen. Oh wee, oh jee. Hij countert. 13 – 14. SKF hoeft alleen de wedstrijd uit te combineren. Belangrijke en sublieme onderschepping. Auke Verwer. Bal naar aanval. Bal naar aangeef. Machtsdoorbraak van de Westelaken. Publiek gilt al om stip. De doorbraak valt. 14 – 14. Einde wedstrijd. SKF voelt een gemiste kans. De A1 voelt een slechte wedstrijd. De uitslag lijkt mij terecht.
Twee begint. Volop in de race voor het kampioenschap. Ik mis de wedstrijd volledig. Bestuurstaken. Verschillende gesprekken. Financiële en organisatorische zaken. Ik haal mijn planning niet. Daar houd ik niet van. Ik mis afspraken. Ik zoek links en rechts in het publiek. Krijg niet iedereen gevangen. Het is wat. Schommelen tussen kijken, supporteren en managen. Inmiddels heeft twee geen kind aan OVVO 2. Anouk Janssen krijgt een publiekswissel. DSC wint. 24 – 7. En Rietel zou Rietel niet zijn als hij vindt dat het er vijfendertig hadden moeten zijn. Ik attendeer hem op NIC uit. Gewoon winnen daar en het kampioenschap binnen halen.
DSC 1 – OVVO 1. OVVO nog niet veilig. In mijn voorgesprekje met Leon Simons, coach OVVO, wordt duidelijk dat zij komen voor de punten. Zo hoort het ook. Als sportman wil je winnen. Dat wil ik ook. DSC heeft een puntje nodig voor het gewenste en verlangde kampioenschap. Veel publiek. De spandoeken hangen. Binnen een minuut. Honderd procent. 2 – 2. Vijfde minuut 3 – 3. DSC slaat een gaatje. 6 – 3. OVVO scoort 6 – 4. Veertiende minuut. Eindelijk een marge. 8 – 4. OVVO komt terug. Martijn Roos. Hij is hot. Neemt de ploeg op sleeptouw. 8 – 6. Geen spektakel. Wel degelijk. Spanning kruipt in mijn lijf. De tikker draait. Met mij velen. Joan Vos. Blessurebehandeling. Het lijkt ernstig. Ze krabbelt op. Op karakter scoort ze de 9 – 6. Achtentwintigste minuut. 10 – 8. Kooiman. Ook blessure. Wissel. Jonathan Verhulst komt. OVVO scoort 10 – 9. DSC countert naar 12 – 9. OVVO pikt weer aan. 12 – 10. Rust. Zoals Simons aankondigde. OVVO gaat tot het uiterste. Verschillende supporters voelen dat er meer reuring moet komen. Het is zwaar. Het team heeft een twaalfde man nodig.
Second half. 12 – 11. Publiek komt in beweging. Joan Vos. 13 – 11. Een belangrijke. Anne de Kok 14 – 11. Jonathan Verhulst 15 – 11. Het moet toch enige rust geven. Veertigste minuut. Blessure Robbe de Wit. Hij kan niet verder. Chips, chips, chips. Hij kan plaatsnemen naast zijn broer en naast Renée Kuin, Tjeerd Kooiman. Het seizoen is lang. Het seizoen is zwaar. Is dit een breekpunt? Ik ijsbeer. Thije Antheunisse komt. Time out volgt. Lotte van Montfort scoort 16 – 11. Het gat van zes hangt in de lucht. OVVO recht echter nogmaals de rug. Verdomde knap. 16 – 14. Nog tien minuten. De spanning is volledig terug. Tjeerd Kooiman keert terug voor Jonathan Verhulst. Nieuw elan. Nieuw tempo. DSC komt op 18 – 14. En here he is again. Martijn Roos. Kwelgeest voor DSC. Ondanks strakke dekking van Bastiaens 18 – 16. Daar gaat mijn rikketik weer. Nog five minutes. Twee strafworpen. Antheunisse is de koelkast. 20 – 16. OVVO breekt. Enige momenten later. Dennis Snel. 21 – 16. Ik ontspan. Met mij velen. Het is binnen. Het afscheid kan beginnen. Bastiaens. Vervolgens slangenmens Kooiman. Dennis pakt zijn laatste kansen. Het publiek joelt bij iedere kans. Wil de bal door de korf schreeuwen. Het lukt net niet. En dan……de wissel. Vuurwerk. Applaus. Emotie. Het droomscenario. Het eindsignaal volgt. De champagne vloeit. Kuipers krijgt een douche. Het feliciteren kan beginnen.
Samstag abend. Eight-thirty. Rob rijdt richting Helmond. Reflectie. Is dit kampioenschap een doekje voor het bloeden? ………Nee………….Nee. Het is het succes van weken hard werken. Door selectie. Door staf. Door bestuur. Door betrokkenen. Het is het resultaat van de wil om uit een dal te komen. De mineur na de degradatie. De spanning om de troepen bij elkaar te houden. Het besef dat we het goud in onze handen niet weg moeten gooien. Dat we elkaar moeten vastpakken. Geloof moeten houden. DSC is een veel te mooie club. Frank Sinatra klinkt.’Fly me to the Moon.’ Het geeft rust. Het swingt. Het heeft passie. Het maakt vrolijk. Ik zing mee. In mijn eentje. In de auto. Ik zit even op de maan. En Schneider en Tamminga. Ze voelden het goed aan. Dank dat jullie de voorzitter en DSC uit de vermoeidheid haalden. Come on DSC!