Landing op de maan. Autoloze zondag. Val van de Muur. Elf September. Ik heb inmiddels de leeftijd. Maakte het mee. Markeringspunten. De wereld op zijn kop. Maar deze. Weird. Lockdown. Intelligent. De wereld vernauwde. Ook die van mij. Al weken lang. Mijn werk. Normaal. Altijd levendig. Er lopen dagelijks honderden jongeren om mij heen. Kwetterend. Ketend. Geinend. Ruziemakend. En nu. Solum silere. Vanuit mijn werkkamer stuur ik dagelijks op afstand een organisatie. Verwonder. De snelle schakeling. Digitale wereld. Onder druk wordt veel vloeibaar. En het is knetter druk. But. Wat mis ik de energie van die herrie.
En ’s avonds. Geen Vijfkamp. Geen paviljoen. Geen begroetingen. Geen ontmoetingen. Geen trainingen. Geen besprekingen. Geen overleggen. Geen selectie op het veld. Geen C2 of B4. Geen G team met een luid aanwezige Edwin. Geen ouders. Geen kangoeroes of F of C. Geen bierproevers. Potverdorie. Daar zat ik. Op de bank. Met een heel lieve vrouw. Onthand. Enigszins verweesd. Kinderen op afstand. Familie op afstand. Vrienden op afstand. Heel DSC op afstand.
En wat jammer. Geen kwartfinale voor de B1. Geen run op het veld voor de A1 naar de play off. Geen promotie voor twee. Ook geen kampioenschap voor drie. Geen feestje voor de E2 of B3. Geen kamp. Geen damesfinale. Geen U17. Maar laten we wel wezen. De KNKV nam het enig juiste besluit. Klip en klaar. Duidelijk. Verademing tijdens de communicatiestoornissen in deze crisis. Vervolgens hebben zij veel oplossingen te zoeken. Tjonge. Neem het voorstel voor een tussenklasse. Wat DSC betreft. Très intéressant. Alhoewel ik mij kan voorstellen dat niet iedereen er zo over denkt. We wachten maar even af.
Na twee weken. Ik. It’s enough. Al die media. Die eindeloze stroom informatie. Uitmelken van deskundigen. Depri worden van alle hartverscheurende verhalen. Ze grijpen mij aan. Doen pijn. Dit zoomt zeker nog lang rond. Maar. Come on. Uit de dip. Actie Rob. Eerst. Oudere leden bellen. Hoe is het met ze? Vervolgens. Bestuur. Technische commissies. Besloot mijn aftreden uit te stellen. Niet nu. Te veel te doen. Te veel onzekerheden. Dat vraagt iedereen aan boord. Elke ervaring kan gebruikt worden. Want we weten het niet. De financiële gevolgen. Geen inkomsten. Wel uitgaven. En we weten niet. Welk effect heeft de crisis op het ledenbestand? Positief. We kunnen het niet missen. Negatief. Geen binding meer voelen. Het borrelt onder mijn schedelpan. Tegelijkertijd. Initiatieven. Nieuw kunstgrasveld. Ontwikkelingen op kleding gebied. Gedachten over acties. Ideeën voor trainingen en activiteiten. Scenario’s maken voor als we weer aan de gang mogen. DSC, al is het op afstand, in beweging.
I’m convinced. We krijgen dit weer vlot. Voor DSC. Voor ons allemaal. En wie weet. ‘A Different World.’ Inmiddels. Ik zit in mijn muziekjes. ‘Caravan of Love.’ The Housemartins. Kunnen we gebruiken. Ik gooi er hun ‘Happy Hour’ maar achteraan. Vrolijk. Opbeurend. In rare tijden. Heb geduld. Zorg voor humor. Het zijn de kamelen waarmee je door elke woestijn kunt gaan.
Let op elkaar. Ik meld me wel weer.
Gegroet.
