Zaterdagavond. Over tienen. Vol adrenaline stap ik in de auto. Muziek springt aan. Shit. What the f… ‘Driving home for Christmas.’ Zo’n lied wat de hele tijd in je hoofd blijft hangen. Te melancholiek. Het past niet bij de avond. Het attendeert de voorzitter op een kerstblog. Maar ik heb geen zin in Rea. Ik vlucht. In gedachten. Terug naar vier uur in de middag. Mijn begeleiding? Skik. ‘Op fietse.’ Variant van Nedersaksisch. Da’s wennen voor een Brabander. Op naar Drenthe. De reis is voorspoedig. Ik heb er schik in. De Eendracht in Nijeveen kun je niet missen. De sfeer is er prima. De ontvangst hartelijk en gastvrij. DSC is aanwezig en voelt zich thuis in deze omgeving.
Het tweede. Niet op oorlogssterkte. Twee junioren maken hun debuut vanaf de reservebank. Daarvoor hebben ze het land door gecrost. Met dank aan ouders. Zelf zijn ze voorlopig fier koploper. En twee? Het is iets of niets. Het wordt zo’n DSC’tje. Helemaal niets. Jammer net voor kerst. Ze verdienen beter. Ze kunnen beter. Ze acteerden tot nu toeuitstekend. Ik stel Rietel en Straatman gerust. Gebeurt een keer per seizoen. We hebben het gehad.
Het eerste. Boven de spelersbank van DSC heeft DOS’46 een foto van André Kuipers opgehangen. Daarop een rood hart. Zo begroet en eer je je helden. Hij speelde tien jaar voor die club. Een mooi momentje. De zaal wordt donker. DSC publiek maakt sfeer met roodgekleurde foam sticks. Met verwondering aanschouw ik het eerste kwartier. DSC schiet uit de startblokken. DOS’46 is meer dan van slag. Kijk ik nu naar een dramatische leaguewedstrijd? Het zou DSC tekort doen. De 0 – 6 staat er gewoon. Vervolgens pikt DOS’46 aan. DSC zakt weg. Het eindigt op 6 -8. Bijzonder weinig voor dit niveau. Moment van de eerste helft is de doorbraak van Florian Bastiaens. Het dingt vast weer mee naar een plekje in de top vijf van speelronde zes.
Tweede helft. DSC opent. De score telt niet. DOS’46 profiteert. Komt langszij. Bij 9 -9 Harjan Visscher tweemaal. Publiek van DOS’46 komt los. 11 – 9. DSC wankelt. Maar er volgt veerkracht uit Eindhoven. 12 – 12. Het gevecht is begonnen. Om en om. De spanning stijgt en stijgt. Meer en meer emotie. DSC heeft initiatief. DOS’46 beantwoordt steeds per omgaande. De laatste minuut. Bloedstollend. Nog erger dan tegen KZ. DSC heeft de aanval. Zoekt, zoekt en heeft de kans. Maar geen AW’tje dit keer. De bal naar de aanval van DOS’46. Billenknijpen. Stijgende bloeddruk. De rikketik slaat waarschijnlijk honderdtachtig. Het zal toch niet. De zoemer doorbreekt de spanning. Weer een puntje. DSC viert het. DOS’46 niet. Het verschil tussen een promovendus en andere ambities. In de kantine van de Eendracht neemt DSC de fans mee in Brabants gezang. DSC toont aan geen zibbedeeske te zijn in de league. Dan mag er even ontlading zijn.
Voor ik wegrij uit Nijeveen app ik de korfbalfitters die gezellig uit eten zijn in Eindhoven. Onderweg rommel ik met de muziek. JW Roy. ‘Mi de Fiets.’ De Brabantse vertaling van ‘Op fietse.’ Echt waar. Die bestaat. Ik ben in opperbeste stemming. Dit past er goed bij. Op naar Brabant. Onderweg. Ik denk aan de D2 en D4 die ik vanochtend zag. Verlies en winst. Ik denk aan het gezellige kerstdiner van vrijdagavond, aan het kerstdiner van de jeugd deze avond. Ik denk aan drie die goed presteert. Ik denk aan de winst van de B3. Ik denk aan de clinic van a.s. dinsdag en de workshop voor trainers, coaches en ouders. De league vraagt veel, is prachtig. DSC is echter meer dan league. Ik realiseer mij dat de balans bewaakt moet worden. Brain thinking. Ik gebruik de komende ‘kerstweken’ daar maar eens voor. Met een goed boek en af en toe de top 2000. Luister naar nummer driehonderdentweeënvijftig van 2015. Hij staat er weer in.
Ik wens iedereen hele prettige kerstdagen en een heel goed nieuwjaar.