De letter e. Je kunt er en h voorzetten. Of achter. Met accent grave. Of accent aigu. Je kunt het kort en fel uitspreken. Of juist lang aanhouden. Het kwetterde en schetterde wat van die klanken zaterdag. From all sides. Wat een timbre. Hard. Zacht. Als een lokroep. De gezochte vogel? Referee. Pff. Think. Aretha Franklin. Mensen het helpt niet. De lokroep is soms ook op acteurs binnen de lijnen gericht. Daar wordt het al helemaal niet beter op. Sterker nog. Het helpt de tegenstander eerder in het zadel. Contraproductiviteit. En vinden onze eigen spelers het leuk? ‘Echt nie.’ Deze voorzitter mag dat aanhoren van spelers en coaches. Meestal na de wedstrijd. Soms zelfs in de rust. Take It Easy. En het kon en kan ook anders. De laatste tien minuten DSC – Dos ’46. Alsof we op de Frederiklaan waren. Feuer und Flamme. Heerlijk.
Dat gezegd hebbende. Ik zag wedstrijden met leuke amusementswaarde. En dat in de brandende zon. Ook al zaten daar gevoelsmatig balende nederlagen bij. Neem de A1. Koploper Oranje Wit op bezoek. Het staat tactisch behoorlijk. Oranje Wit heeft het zwaar. Faalt ook in afwerking. DSC profiteert. Vier punten voorsprong bij rust. Een verrassend resultaat hangt in de lucht. Oranje Wit drukt. Knokt. Komt vlak voor tijd gelijk. DSC laat in deze fase kansen liggen. Daarbij een strafworp. Oranje Wit komt een puntje voor. DSC in de alles of niets versnelling. Minuutje voor tijd. Strafworp DSC. Gelijk. Volgende aanval. Oranje Wit. “Domme overtreding.” Het commentaar van coach Davy Wind later. In de time out had hij nog gewaarschuwd. Strafworp. Frustratie. Gele kaart, en nogmaals geel. Dat is rood. Binnen tien seconden. Tja. Emoties. Er valt over te discussiëren. De dader zal later ruiterlijk toegeven dat het dom was. Dat siert. De nemer faalt niet. Het is meteen tijd. Tumultueus einde. Vervelende nederlaag. Atalanta Koolen hoor ik menig K woord gebruiken. Ze is vooral boos op zichzelf. Om de gemiste kansen. Ze schrikt wat als ik haar aankijk bij het taalgebruik. Het mag even. Gelukkig relativeert ze snel. We zijn nog niet eager genoeg om zo’n wedstrijd over de streep te trekken. Het ervarener Oranje Wit wel.
De wedstrijden erna. A2 en het tweede. Oost Arnhem en DOS’46. Spannend tot het eind. Bij het eindsignaal echter tweemaal verlies. Ook hier puntje verschil. Damn. Grom grom. Het is zo’n dag. Ik had het de A2 bijzonder gegund. Malheureusement. En opvallend bij twee. Tycho Brink binnen de lijnen. Hij speelde een prima wedstrijd. Extra opvallend. Hij speelde naast Luuk. Twee youngsters. Next generation. Ze bleven goed overeind tegen koploper DOS’46 2. Met wat meer rust en beleid had er een punt ingezeten.
Na deze nederlagen gaat door mijn hoofd: “het zal toch niet zo’n dag worden van nipte nederlagen. Goed meegedaan maar geen resultaat” Ook de C3 en C4 kwamen een score tekort. Ik weet dan overigens ook dat er overwinningen zijn van de B1, C1, D1, F1, C2, E3. Dus het valt wel mee. Vooral de serie die de D1 neerzet is knap. Er komt daar iets los.
DSC 1 – DOS’46 1. DSC heeft de opdracht degradatie te ontlopen. DOS’46 heeft zicht op play offs. De wedstrijd in Nijeveen was een ruime winst voor DOS’46. Ook vandaag willen ze snel verschil maken. Binnen twee minuten is het 0 – 2. DSC is echter van plan het vandaag anders te laten verlopen. Vijfde minuut 2 – 2. Er ontwikkelt zich een gevecht waarin DSC zich goed vastbijt. Verdedigend zit het goed dicht. DOS’46 levert veel aanvallen af met slechts een kans. DSC slaagt erin langere aanvallen te spelen. Dat rendeert echter onvoldoende. De ploegen blijven in evenwicht. Na tweeëntwintig minuten is het 6 – 6. DOS’46 profiteert vervolgens optimaal van weggegeven vrije ballen. Tweemaal killing. 6 - 8. De reactie. Robbe-time. Het vak brengt hem in stelling. Twee heerlijke schoten van afstand. 8 – 8. DSC neemt het initiatief. Mede door een treffer van Aram Brouwer. Ongelooflijk wat voor energie hij in een wedstrijd gooit. Het slotakkoord. Wederom Robbe. Mooie balletje. Fraai doelpunt. 11 – 8. Half time. DSC is de bovenliggende ploeg. Niets aan gestolen. Knap.
Na rust is de eerste score voor DSC. Belangrijk. 12 – 8. DOS’46 moet in de achtervolging. Tempo gaat omhoog. De druk wordt opgevoerd. Er is strijd. De hitte sloopt de conditie. Een kwartier lang houdt DSC het verschil op drie, vier punten. Mede door scores van Maaike Roubos en Marloes Veenstra. Het laatste kwartier breekt aan. Spanning terug. 15 – 13. Jonathan Verhulst moet geblesseerd naar de kant. Zelfs de wonderhanden van gelegenheidsverzorger Henk Storms krijgen het even niet aan de praat. Guido Brekelmans blijkt een perfecte vervanger. Hij brengt net dat beetje extra rust in de ploeg om tot een goed einde te komen. Hij pakt aanvallend en verdedigend veel rebounds. Het wordt echter toch spannend. De adrenaline gaat door mijn lijf. DOS’46 komt tot 17 – 16. Een stand die minutenlang staat. Bibberen. DSC blijft verdedigend echter overeind. Het geeft de aanval tijd. De 18 – 16 is bevrijdend. DOS’46 begint te forceren. DSC weet de bal na een kans vaak te neutraliseren. Onder luide aanmoedigen van het publiek. De beslissing. Klassieke doorbraak. Met twee handen genomen. Degelijk. Zonder risico. Robbe de Wit. Ontlading aan de kant. Ontlading binnen de lijnen. Ten slotte eindigt het op 21 – 18.
Knappe overwinning. Nuttige punten in de strijd tegen degradatie. Prima wedstrijd. Gedreven. Er stond een team. Er werd gewerkt. Er was eenheid. Er werd strak verdedigd. Er waren veel rebounds. Er vielen mooie doelpunten. Kortom: er viel te genieten.
Dat doe ik op zondagochtend nog steeds. Een van mijn favorieten klinkt: ‘Brown eyed girl.” Van the Man Morrison. Hier word ik heel vrolijk van. Het is mooi weer. Ik heb vakantie. Vanmiddag visite. In de tuin. Drankje, tapasje. Luik Bastenaken Luik. Ik kom de dag wel door.
Op naar Bennekom. Volgende week DVO. Adios.
Wedstrijd terugkijken? Klik hier!
(In 4K zelfs! Kies de juiste resolutie, je PC/Monitor moet dit wel aankunnen natuurlijk...)