DSC deed het. Gisteren. In een bomvolle PKC hal. De hal die werd ingenomen door DSC. Binnen de lijnen. Daar kom ik zo op. Maar vooral ook buiten de lijnen. Het rood-zwart overheerste. De trommels klonken harder (zou er daarom tijdens de rust één gejat zijn?) En onze supporters hadden de stembanden beter getraind. Groots met een zachte G.
Dan naar ‘binnen de lijnen’. Zou het DSC lukken om de opgaande lijn van de afgelopen weken vast te houden? Zou het HKC lukken om na AWDTV ook het andere team uit de KL2 onder de duim te houden? Dat antwoord werd eigenlijk al snel gegeven. DSC heerst, vanaf de eerste minuut. In de eerste aanvallen wordt door beide teams één keer gescoord. Daarna ladies-time. Jessie, Anne en Maaike. 4-1 na vier minuten en alle DSC dames op het scoreformulier. Na vijf minuten 5-1 door Timo. HKC heeft dan al een eerste time-out moeten nemen. Ze verkleinen naar 5-2 maar het is Jessie die met een slimme vrije bal het gat weer naar vier brengt. Het verschil in spel is op dat moment goed zichtbaar. HKC vooral met verre afstandsschoten, vaak door dezelfde spelers. Terugzakkende heren van DSC waardoor de aanvallen van HKC zich vaak beperken tot één schot. DSC veel dynamischer, meer verzorgd, verschillende schutters in stelling en sterk in de rebound, waardoor eenvoudigweg meer kan worden herhaald. Na elf minuten staat de 7-2 op het scorebord door een ver schot van Timo.
Dan een kleine hapering bij DSC. Er wordt vijf minuten niet gescoord. HKC kruipt iets dichterbij naar 7-4. Anne meteen met het antwoord 8-4. Maaike 9-4. In de laatste fase van de eerste helft is het HKC-time. 9-5, 9-6, 9-7. Blok breekt dat ritme door een time-out te pakken. Dat helpt. Timo-10-7. HKC 10-8. Jessie met een afstandsschot 11-8. HKC 11-9. We gaan rusten. Hoewel DSC gedurende de gehele eerste helft de bovenliggende partij is, kruipt HKC toch wat dichterbij waardoor het in de tweede helft nog alle kanten op kan.
Na rust is de eerste klap voor HKC, 11-10. Timo, Robbie, Anne en weer Timo maken echter aan die illusies een einde want na 7 minuten in de tweede helft staat 15-10 op het scorebord. Nog een kleine fittie tussen Anne en haar tegenstander maar dat wordt door de overigens prima leidende scheidrechters opgelost, zonder kaarten te trekken. Via 15-12 een vrije worp van Jessie, 16-12. Maaike van afstand 17-12. Timo, net voor de rood-zwarte DSC muur, 18-12. Nog dertien minuten. Wedstrijd gespeeld? We hebben wel eens gekkere dingen meegemaakt. HKC pakt de tweede time-out en scoort daarna meteen 18-13. Anne countert, 19-13. Maaike denkt vervolgens ook dat het vanuit dat DSC supportershoekje eigenlijk wel lekker is om een keer te scoren: 20-13 met nog twaalf minuten op de klok. HKC maakt 20-14, waarna een ‘droge’ periode van vijf minuten volgt. Door beide teams wordt in deze fase niet gescoord. Betekent dat het verschil van zes doelpunten met nog zeven minuten op de klok er nog steeds is. DSC ruikt de overwinning. HKC naar 20-15 maar als Jessie voor de tweede keer wordt getorpedeerd door haar tegenstander tilt ze met haar strafworp het verschil weer naar zes. 21-15.
Het moment voor HKC om Kunst binnen de lijnen te brengen met 7.08 op de klok. Precies één minuut verder staat het ineens 21-18. Drie schoten, drie doelpunten. Het vlammetje wakkert aan bij HKC. Drie verschil met nog zes minuten is feitelijk niks op dit niveau. Het is echter DSC dat zich daar niks van aantrekt. Anne wordt gevonden en de op de voor haar dodelijke afstand, prikt zij de 22-18 binnen. Vijf minuten nog. Robbie pakt even zijn wekelijkse ‘kramp-momentje’. En waar een paar minuten daarvoor drie schoten drie doelpunten opleverde bij HKC, hapert nu de motor. Kansen genoeg maar geen scores. Aan DSC kant wel. Timo met zijn zesde van de avond maakt aan alle illusies van HKC vervolgens een eind. 23-19 met nog 2.42 op de klok. De rood-zwarte muur start alvast met het feestje. Guido gunt de eer na zijn doorbraak aan Robbie, 24-19. Kunst weer naar de kant en dan weet je………… het is gedaan!
Daar denkt Maud overigens anders over want zij is nog uit op de titel ‘toverbal van het jaar’ en wint deze prijs vervolgens met glans, gevierd met ‘kijk ik ben een vliegtuig’. Eindstand 25-20. De vloer is van Eindhoven. Feest.
Wat een reis. Als er één team is, dat is gegroeid in deze competitie, dan is het DSC. Niet alleen qua spel maar vooral naar elkaar en naar de te nemen verantwoordelijkheid. Tactisch slim. Iedereen weet wat wordt verwacht en men durft zich uit te spreken. Zonder te vervallen in een workshop over teamontwikkeling (die staat morgen weer op de planning) is het fundament van het bereiken van een doelstelling gebouwd op vertrouwen, in jezelf en naar elkaar. Kritisch durven zijn, commitment aangaan en verantwoordelijkheid nemen. Ook als het even niet lukt. Dat is de grote winst van dit seizoen met een ticket naar de KL als resultaat. Dik en dik verdiend.
Maaike. Ze stopt. En wat is er mooier dan stoppen op je hoogtepunt en wat is er mooier om dat te doen, samen met je broer, het team, je ouders en vriend en al je vrienden van DSC. We gaan daar op een gepast moment nog een heleboel mooie woorden aan wijden maar voor nu: Maaike bedankt!
Het is nu zondagmiddag rond de klok van drie. De adrenaline is er wel een beetje uit nu. Vanmiddag al even overlegd met Rob over de eerste stapjes in de aanloop naar de rentree van DSC in de Korfbal League. We staan er en nu willen we er blijven ook. Dat zal veel vragen van ons als club. Plannen zijn er wat langer, ze lopen ook al. Het zijn de piketpaaltjes die verzet gaan worden. Flinke uitdaging maar wel een mooie uitdaging. Het leidt tot heroverwegingen. Rob Aarts en ondergetekende hebben in een eerder stadium aangegeven in november een stap terug te willen doen, als het gaat om onze rol in het bestuur. Gisteren hebben we samen besloten om dat maar eens een jaartje uit te stellen. Een stap naar voren, in plaats van naar achteren. Wellicht het thema voor DSC de komende maanden. Wordt vervolgd. Binnenkort in dit theater.
Fijne zondag.
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC
PS: Kleine opmerking bij de teamfoto. Louis was even plassen.