Even terug naar mijn blog die ik schreef op Kerstavond 2020, nu bijna een half jaar geleden. Daarin stond, onder andere, het volgende:
Toch werd het beetje bij beetje wel weer normaal. De lockdown deed waar op werd gehoopt. Het aantal besmettingen liep snel terug. Vaccins en snel-testen deden de rest om heel voorzichtig uit de lockdown te komen. Los van de korfbal-league werd echter in de zaal niet meer gekorfbald. Gelukkig had het KNKV een wijs besluit genomen om de overige competities niet meer te laten starten en lekker naar buiten te gaan. Dat hadden ze bij DSC snel opgepakt. Nog wel koud maar daar leek niemand last van te hebben. Bovendien was het fijn dat ook senioren weer met elkaar mochten trainen.
Met het aanbreken van de lente werd de veldcompetitie vrijgegeven, mét publiek én met een clubhuis dat open mocht. Nog wel met dezelfde richtlijnen als in het jaar daarvoor maar we waren er weer. Dat had mooie momenten opgeleverd. Links en rechts werd een kampioenschap gevierd en het eerste team promoveerde zelfs naar de Ereklasse. Een kamp in België bleek net iets te veel van het goede maar het was de kampcommissie gelukt om op de eigen accommodatie een prima alternatief te bedenken voor alle kinderen van DSC.
De zomer brak aan, waarin steeds duidelijker werd dat het virus werd verslagen. Dat deed iets in de samenleving. Mensen hadden genoeg van alleen. Samen, vooral samen, werd de norm. Dat hadden ze bij DSC ook gemerkt. Veel nieuwe leden, vooral in de jongste jeugd. En er waren geen restricties meer. De wereld was weer open, inclusief restaurants en kroegen. Ook de gezelligste kroeg van de Vijfkamplaan draaide weer full-swing. De nieuwe accommodatie was dan wel de zomer daarvoor opgeleverd, het voelde nu pas als echt nieuw. Ondertussen waren kleedkamers en toiletten gerenoveerd.
Begint erop te lijken, toch? Die afspraak met het eerste team laten we staan. Doen we in het komende seizoen.
Gisteren konden we genieten van de eerste wedstrijden in de mini-competitie. Super dat dit nog mogelijk is in het huidige seizoen. En fijn dat een aantal teams al kan oefenen richting volgend seizoen. Nog mooier om te zien dat veel kinderen hun eerste echte wedstrijd mochten spelen. Wat waren ze trots. Nog een paar seintjes op groen en we zijn weer 'back in business'. En wat hebben we daar naar uitgekeken.
Toch mijmer ik nog wat verder: 'Samen, vooral samen, werd de norm', staat hierboven. En dat staat er niet voor niks. Als het straks augustus is, heeft DSC ruim anderhalf jaar niet kunnen draaien zoals we gewend zijn. De authentieke Brabantse gezelligheid, ons DNA, hebben we maar minimaal gevoeld. Ons clubhuis, ons huis, heeft de deuren te lang dicht moeten houden. Ontmoetingen waren er nauwelijks, hooguit digitaal. De plannen vanuit DSC 2.0 konden voor een groot gedeelte in de ijskast. Nu mogen we onszelf herpakken. En dat gaat lukken. Wat dat betreft is het fundament stevig genoeg. Dat hebben we al meerdere malen bewezen. We kunnen er snel weer staan, als het moet. Trainen, wedstrijden spelen, clubhuis open, gezellige dagen en feestjes... no problem. Bouwen aan de toekomst....... dat wordt de uitdaging. Maar vooral een mooie uitdaging. Daar moet jij bij willen horen.
Nog even verder in die blog van kerstavond 2020:
De plannen voor een facelift van het clubhuis werden in oktober door bestuur en ledenvergadering goedgekeurd. Alsof het nooit anders was geweest: bedrijvigheid aan de Vijfkamplaan. Vier avonden vol met trainen en op vrijdag vaak een activiteit voor de jeugd. Hoewel Zoom en Teams tijdens Corona dé oplossing waren geweest om elkaar te ontmoeten, was die plek inmiddels weer veroverd door het clubhuis. Daar vonden de gesprekken en ontmoetingen plaats. Daar werd gebouwd aan DSC 2.0. De donderdagavond werd in ere hersteld. En hoe? Ook de Beach-volleyballers hadden het gemist. De pub-quiz van begin november had maar liefst 150 deelnemers getrokken. Hij baalde er nog wel van dat ze weer tweede waren geworden.
Inmiddels was het dus december. De zaalcompetitie was al een paar speel-weekenden op weg. DSC had er twee zaterdagen opzitten met thuiswedstrijden van het eerste. Startend met de allerkleinsten, met papa’s en mama’s, opa’s en oma’s op de tribune en zo door naar de avond. De crew was weer in ere hersteld, banners in de gang, spandoeken in de zaal, de Ria- en Hanny special in de keuken, het team van de week, de supportersclub, bezoekers van ver buiten Eindhoven, genietend van de wedstrijden en de sfeer. Daarna in het clubhuis………. het dak eraf.
In datzelfde clubhuis was gisteren het kerstdiner geweest. Volledig uitverkocht. De sterrenkoks van DSC hadden alle opgespaarde passie van twee jaar tot uiting laten komen in een explosie van geur, smaak (bij de meeste bezoekers inmiddels weer hersteld) en beleving. Met uiteraard het Grand Dessert als finale. Een mooie finale van een jaar dat van start was gegaan in een dikke mist met weinig zicht. Echter, nadat die mist was opgetrokken, kwam er volop ruimte voor de zon en bloeide DSC als nooit tevoren.
Ik mijmer nog even verder. Maar ik wil daar wel bij zijn. Jij toch ook?
Fijne zondag.
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC