Het was zaterdag bij DSC, turend over het nieuwe kunstgras (nog een paar kleine puntjes maar dan helemaal klaar) dat ik besloot dat ik mijn laatste blog als voorzitter zou gaan schrijven. Zonder alle andere ploegen van DSC tekort te willen doen, genoot ik van het eerste en tweede team van DSC. Met een gemiddelde leeftijd die dicht in de buurt komt van onze vrienden aan de Frederiklaan, waren de eerste twee overwinningen een feit. Het applaus van het publiek was dan ook meer dan verdiend.
De manier waarop de selectie speelde was in mijn ogen symbolisch voor de nieuwe fase waar we als DSC in gaan…. met nieuw elan! Steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plek en vormen het fundament waarop we verder kunnen gaan bouwen. Leren en ontwikkelen vanuit plezier om op die manier binding te creëren, zal gaan leiden tot de gewenste prestaties; niet alleen op het veld maar vooral ook daarbuiten. Ik ben er van overtuigd dat we op enig moment die korfballeague gaan aantikken, dat doen vanuit een vereniging van rond de 550 leden, die op een professionele manier gerund wordt. Dat elk lid van DSC zich thuis voelt en op zijn of haar niveau kan korfballen (in de top maar zeker ook in de breedte) en dat we dat allemaal doen vanuit een cultuur waarin eenieder zich realiseert dat er een steentje bijgedragen moet worden. En we zijn op de goede weg.
Toch denk ik dat we – als we kijken naar de korfbalsport op zichzelf – ook punten van zorg hebben. De olympische ambitie van het KNKV, die ik helemaal onderschrijf, heeft het gevaar in zich dat de afstand tussen de echte toppers en de hele grote groep daaronder alleen maar groter wordt. Een op topniveau afkalvende veldcompetitie die voor de zaal gezien wordt als aanloop naar de league en na de zaalfinale als alleen maar lastig, is een doorn in het oog van ons verenigingsbelang met veldkorfbal als belangrijke waarde. Het KNKV zou dan ook doortastender moeten zijn in de besluitvorming rondom de positionering van veldkorfbal (waar wachten we op?).
Korfbal stijgt op de sociaal maatschappelijke ladder, al is het alleen al omdat andere sporten dalen. We hebben dus goud in handen. Tegelijkertijd hebben onze leden andere wensen en wordt steeds vaker gekeken of de sport past in ons drukke bestaan. Een sportvereniging kunnen we eenvoudigweg niet meer als losstaand geheel zien maar zal moeten integreren in andere belangen (werk, studie, kinderopvang, sociale contacten). De korfbalvereniging van de toekomst is in mijn ogen een plek waar al deze belangen bij elkaar komen en gediend kunnen worden. Daarvoor moeten we stappen maken.
Maar we hebben meer dan 500 verenigingen in Nederland. Dat zijn er veel te veel (gemiddeld 200 leden per vereniging). Die gaan nooit met elkaar de gewenste ledengroei van 100.000 naar 150.000 maken (afgelopen jaar 3.000 leden verlies). Ik ben van mening dat we aan de slag moeten om vanuit grote en sterke verenigingen in Nederland (minimaal 400 leden, fuseren dus), een platform te bieden voor de verschillende belangen van onze leden. Groeien vanuit kracht!
Steeds meer gemeenten gaan – terecht – duwen op de toegevoegde waarde van een sportvereniging in de buurt, wijk of stad(sdeel). Sport en bewegen in de strijd tegen de ziektekosten en overgewicht. Dat vereist – ook in de lijn van wat hierboven staat – sterke verenigingen met een ambitie, groei op de agenda en een goed (financieel) beleid. De voorbeelden zijn er al maar we gaan naar een situatie dat een gemeente het huren van het complex kan weigeren als deze zaken structureel niet goed geregeld zijn. Ik vind het jammer om te moeten constateren dat ‘groei’ niet altijd de agenda bepaalt van veel verenigingen en dat de ambitie achter blijft. ‘Overleven’ lijkt dan het motto te zijn waar men steeds weer blij is dat op zaterdag de barbezetting geregeld is en dat alle ploegen weer een scheids hebben. En als we niet voldoende scheidsrechters hebben, dan trekken we toch gewoon een team terug uit het wedstrijdkorfbal…. hebben we dat probleem ook opgelost.
Ik wil me blijven inzetten voor de verdere professionalisering van onze mooie sport en van DSC. Dat wil ik doen zowel binnen DSC als daarbuiten. Maar ook hier geldt….. tijd voor nieuw elan, in de fase waar DSC nu ingaat. Want voordat je het weet ben je weer een 'vervelend' stukje over dameskorfbal aan het schrijven……
Dit was de laatste. Ik laat vast nog wel van me horen maar deze plek zal worden ingenomen door Rob Aarts. En ik weet inmiddels dat veel DSC-ers op zondagmorgen steeds de homepage van kvdsc.nl aan het verversen zijn, wachtend op het verslag van de vorige dag. Dus met die Blogs gaat dat ook wel goed komen.
Met een afscheidsgroet,
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC
PS. Zullen we er met z’n allen voor zorgen dat de aangekondigde JAV van 18 september het benodigd aantal stemgerechtigde leden ‘in tha house’ heeft?