We schrijven 2019. Het laatste jaar dat het jeugdkamp van DSC plaatsvond. Corona gooide vervolgens roet in het eten. Komend weekend gaan we een traditie in ere herstellen. Meer dan 60 DSC kids gaan een lang weekend op expeditie. Expeditie Robinson, wel te verstaan. Voor een groot gedeelte van de A-spelers hun laatste DSC kamp voor de overstap naar de senioren. En mooi om te zien dat die A-spelers, die de afgelopen 3 jaren hun kamp hebben moeten missen, nu meegaan als leiding om de kids van DSC een onvergetelijk kamp te bezorgen………. en stiekem een klein beetje inhalen wat ook hen zo gegund is. Allemaal heel erg veel plezier gewenst.
Ondertussen spelen we de tweede helft van de veldcompetitie. Een periode die zich kenmerkt door aangekondigde transfers en wedstrijden die worden verzet omdat ze vallen in overvolle weekenden. Meivakantie, Hemelvaart………..het draagt allemaal niet bij om wedstrijden op het eerst geplande moment gespeeld te krijgen. Overuren voor wedstrijdsecretariaten, soms hoofbrekers voor coaches. Met alle begrip voor volle agenda’s en keuzes die soms moeten worden gemaakt, krijg ik wel eens het idee dat de verplichting die je aangaat als je een teamsport speelt, makkelijk opzij wordt geschoven. Aan de andere kant is dit ook het gevolg van het overvolle competitieprogramma als je veld en zaal (met play-offs) bij elkaar optelt. Ik beschouw het dan ook als een goede ontwikkeling dat we een andere opzet krijgen van de veldcompetitie, met minder wedstrijden…… en dus minder druk op de agenda. Klein nadeeltje voor de huidige fase van de competitie in het wedstrijdkorfbal: we kijken over het algemeen naar wedstrijden die helemaal nergens meer over gaan. Maar daar moeten we dan maar even doorheen. Aan de andere kant…… ontwikkeling is ook mooi om te zien. Zeker als dat vanuit plezier vorm krijgt. Een blik over het trainingsveld op een willekeurige doordeweekse dag maakt dat mooi zichtbaar.
Ondertussen hebben we ook al weer de focus op volgend seizoen. Er wordt gekeken met hoeveel teams we in competitie gaan en gesprekken met trainers/coaches worden gevoerd. Het plaatje wordt steeds completer. Niels van Kemenade trekt hard aan die kar. Complimenten voor zijn inzet en fijn dat zoveel mensen volgend seizoen (weer) in willen stappen.
En ondertussen……… tja, ondertussen. Ondertussen in het Prinses Maxima Centrum in Utrecht. Daar staat de wereld voor heel veel kindjes, broertjes en zusjes en hun ouders even stil. Ook voor Fay, het lieve dochtertje van Edwin van den Heuvel en Saskia en zusje van Roy. Bij DSC kent iedereen Edwin (en waarschijnlijk buiten DSC ook). Ik had het hierboven over die blik over het trainingsveld op een doordeweekse avond. Op donderdag heeft dat een extra mooi tintje, als het G-team van DSC traint. Zonder de andere trainers tekort te willen doen, plezier in het kwadraat onder leiding van Edwin. Fay is ook geboren met het syndroom van down maar vecht nu tegen die vreselijke ziekte. Een langdurig traject waarin het Prinses Maxima Centrum haar wereldje zal zijn. En dat is een klein wereldje, weet ik……… Fay heeft al veel kaartjes mogen ontvangen. Achter elk kaartje zit heel even een glimlach, heel even een moment waarop die wereld in Utrecht wat groter wordt, heel even weg van wat naar en vervelend is, heel even een vrolijke gedachte.
Dus mijn verzoek aan alle DSC-ers (en daarbuiten), stuur een kaartje naar Fay. Je weet wel, zo’n echte, die nog door de postbode wordt bezorgd. Groot, klein, een gekke, een vrolijke, met muziek of niet. Maakt niet uit. Heel veel kleine glimlachjes….. dat zou mooi zijn. Stuur maar naar:
Prinses Maxima Centrum
T.a.v. Fay van den Heuvel
Afdeling Schommel kamer 348
Heidelberglaan 25
3584 CS Utrecht
Fijne zondag.
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC