Korfbal is een fantastische sport (sprak hij van WC-eend). Het best bewaarde sportgeheim van Nederland, schreef ik een eerder blog. Vanuit het gemengde karakter, de inclusiviteit en de sociaal veilige omgeving misschien wel hét (nou vooruit: een mogelijk) antwoord op gespannen verhoudingen in de maatschappij. En voor een klein deel van al die korfballertjes die nu over de velden rennen, geldt dat ze een droom hebben: Spelen in de finale in Ahoy of misschien wel in het Nederlands Team. Zij willen de nieuwe Mick of Sanne (of Robert of Maaike 😉) worden en er veel voor over hebben om daar te komen.
Dat begint bij de club. Vanuit plezier naar ambitie en op zoek naar mogelijkheden en randvoorwaarden om je steeds verder te ontwikkelen. Daarnaast lopen de RTC programma’s van het KNKV. In verschillende leeftijdsgroepen heb je de kans om met talenten van andere clubs steeds verder te groeien, mag je spelen op diverse toernooien en de Challenge en maak je misschien wel kans om in Oranje U17 of U19 te spelen. Hoe mooi is dat?
Echter, de laatste jaren brokkelt het RTC programma in Zuid steeds verder af. Het wordt een steeds grotere uitdaging om voldoende spelers in de diverse jeugdcategorieën te krijgen. En de talenten die nog wel in aanmerking zouden komen, haken ook om deze reden af omdat met kunst- en vliegwerk wordt geprobeerd om een team op de been te krijgen. Overigens met een diepe buiging voor al die vrijwilligers die zich hier verantwoordelijk voor voelen. Iets met een neergaande spiraal dus……….. En killing voor die spelers die hun droom uiteen zien spatten.
Toch hebben we hier een patroon aan vooraf zien gaan. RTC Zuid werd namelijk door veel verenigingen gezien als een portaal om de beste spelertjes weg te plukken bij de eigen club. Niet aanmelden dus. Dat had zowel bij het RTC als bij de club gevolgen voor talentontwikkeling. Die spiraal heb ik hierboven beschreven. Met alle gevolgen van dien.
Mijn stelling is: Als een speler(tje) talent heeft, zijn of haar plafond wil ontdekken en de club kan dit niet (meer) bieden, dan wordt de stap uiteindelijk toch wel genomen. Daar hebben we bij DSC van geprofiteerd én hebben we soms ook moeten slikken. Het is echter de trots die overheerst bij de stappen die bijvoorbeeld Francy, Renée, Lotte en Robbe hebben gemaakt. Zij gingen op zoek naar hun plafond. Ook zo genoten van DVO-LDO/DK vorige week?
Een paar alinea’s hiervoor begon ik met: Dat begint bij de club. En daar geloof ik in. Elke club, hoe klein of hoe groot ook, heeft de verplichting om de nieuwe Mick of Sanne een podium te bieden om talent en ambitie maximaal te laten ontwikkelen en ruimte te laten voor (andere) mogelijkheden. Het ledenaantal in de D, E, F en Kangoeroe leeftijdsklasse loopt op, bij alle clubs. Ik weet zeker dat ze daar rondlopen, die spelertjes die over 20 jaar in Ahoy staan. Laten we talentontwikkeling in Zuid opnieuw op de kaart zetten. En nogmaals, dat begint in de eigen club met een mindset die hier invulling aan geeft. Niet zo bang zijn, dus.
Fijne zondag
Edwin Mulder
Voorzitter KV DSC