Terugreis. Ik zit op mijn gemak. De VZ is chauffeur. De heren zijn zwijgzaam. Het tegengestelde zou je verwachten. Radio 10 staat aan. Zeventigerjaren. Ze zijn al wat ouder. “Le Freak” klinkt. Soms wisselen ze wat gedachten uit. Waar hadden we naar gekeken?
De zaal zat goed vol. Leuk sfeertje, opgebouwd door de omroeper en dj van dienst. Het Unitas-publiek heeft er zin in. DSC is afwachtend, ook omdat DSC 2 niet lekker ging.
Licht uit. Licht aan. Fluitje. De Wit scoort de eerste vrije bal. De verdediging van DSC staat stevig. De Wit zorgt voor 0-2. Volgende aanval. Twee minuten 0-4. Tweemaal strafworp. Heuveling en De Kok. Beiden zeker. Vijf minuten onderweg. Unitas vlucht in de time-out. Het werkt kort: 1-4. Van Brenk countert. 1-5. Een droog schot achter de korf. Psychologisch zijn dat killers.
Twenty minutes. Unitas heeft al vijf- of zesmaal gewisseld. Het gaat zo snel, ik kan het amper waarnemen. Vooral de wissel van Boonstra zorgt ervoor dat Unitas weer tot leven komt. Gedurende de wedstrijd valt hij meerdere malen positief scorend op. Maar als je de enige bent, is dat heel lastig. Unitas komt even op twee punten. DSC blijft stoïcijns. In no time weer vier voor. Vervolgens ontmantelt DSC Unitas, dat echt wel aandringt. Er zijn mooie momentjes en knappe goals, maar over het algemeen is het te gejaagd en onrustig. DSC heeft het initiatief, bepaalt het tempo en, het belangrijkste, er is een indrukwekkend verschil in afronding. Niet spectaculair, wel verschrikkelijk effectief.
Rust. 10-17. Een stand waarvan je denkt: ruim, maar het kan nog verkeren. Het is belangrijk om direct na rust weer toe te slaan.
Daan van Montfort beantwoordt deze wens direct: 10 seconden, acht verschil. Met terugwerkende kracht is de wedstrijd wel gespeeld, maar dat weet ik dan nog niet. Ik blijf op het puntje van mijn stoel zitten, met persoonlijke spanning. Het DSC-collectief laat zich niet van de wijs brengen. Sterker nog: 10-18, 12-20. Nog 13 minuten, 14-21. DSC scoort nog zesmaal. Bij Unitas is het op. De laatste van Coen Spoor, in de dying seconds. Uit stand, vanaf de lijn ongeveer. De supporters van DSC en de spelersbank gaan uit hun dak. Heerlijke euforie.
De coach van Unitas is helder: vandaag gefileerd. Een harde en eerlijke analyse. DSC was op alle fronten veel beter. Het viert het feest: de eerste belangrijke punten. Deze missie, enorm naar toegewerkt sinds augustus, is geslaagd. En nu back to reality. Soul II Soul. Er zijn nog zeventien wedstrijden te gaan. “Eine Schwalbe macht noch keinen Sommer.” De volgende uitdaging wacht: Fortuna. That’s something completely different. Zorg dat je erbij bent.
Rob Aarts